Historia wódki to liczne pytania, mity i ciekawostki. Wódka ewoluowała przez wieki jeśli chodzi o smak, jakość, skład i metody produkcji.
Historia mocnego alkoholu nieco podobnego do tego, co dzisiaj znamy jako wódka nie zaczęła się w Polsce. Wedle oficjalnej wiedzy pierwszej destylacji alkoholu w Europie dokonał ok. 400 roku n.e. grecki alchemik Zosimos z Panapolis, a później w zapiskach arabskich alchemików pojawiały się wzmianki o mocnym alkoholu uzyskiwanym z destylacji wina lub fermentowanego słodu, który rzekomo miał magiczne właściwości.
W VIII wieku Grecy pili już „wodę palącą ze zboża”, a Raymond Lulle nazwał wódkę „kwwintessencją” i uzyskał ją przez destylację „za pomocą ciepła wywiązującego się z nawozu końskiego na kupę zgromadzonego”. Tak mocny alkohol, określany przed mnichów i alchemików z łacińska aqua vitae (woda życia) lub bardziej swojsko okowitą stosowany był jako medykament lub kosmetyk. Do XVI wieku i sprzedawano go w aptekach.
Być może pierwsi archaiczną wódkę stworzyli Chińczycy. Mówi się, że pierwszy mocny alkohol destylowali już kilkaset lat przed naszą erą z ryżu i cukru. Nie da się jednak tego w żaden sposób potwierdzić.
Kto pierwszy zaczął produkować wódkę jako napitek, a nie specyfik leczniczy? To także pytanie, na które nie ma jednoznacznej odpowiedzi.
Niektórzy historycy twierdzą, że wódkę pierwsi zaczęli wyrabiać Polacy w XIV wieku, jako destylat z ziemniaków lub zbóż. Inni uważają, że wódkę po raz pierwszy wyprodukowali Rosjanie w XVI wieku, jako skutek destylacji winogron lub miodu. Jeszcze inni przypisują wynalazek wódki pitnej Szwedom, którzy w XVII wieku zaczęli produkować mocny alkohol z żyta. Wszystkie te teorie mają na swoje potwierdzenie rozmaite argumenty i dowody, ale żadna nie jest ostatecznie potwierdzona.
Można więc powiedzieć, że wódkę wynaleźli ludzie, którzy szukali sposobu na uzyskanie wysokoprocentowego napoju alkoholowego z dostępnych surowców.